Οχι δεν εχω παράπονο

απο αυτούς στην τελική τι μου χρωστούσαν, μαλλον τίποτα. Ετσι γίνεται συνήθως οταν κατι δεν το χρειάζεσαι, τι ήμουν εγώ για αυτούς πέρα απο μια συνηθισμένη παρέα. Ο καθένας είχε φτιάξει τη ζωούλα του ετσι περιχαρακωμένη και προστατευμένη και απο εκεί και πέρα δεν ήθελε καμμία ενόχληση, κανέναν που να του θυμίζει το παρελθόν του, τότε που δεν ήταν όπως είναι σήμερα επιτυχημένος με τις στρεβλωτικες παραμέτρους που η κοινωνία καθορίζει. Για μένα όλοι μας είμασταν απογοητεύσεις και αποτυχίες, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Στην πραγματικότητα τα εφηβικα όνειρα όλων μας είχαν καταλήξει σε συρτάρι της μνήμης μας γεμάτα σκόνη και αράχνες το οποίο αποφεύγουμε να το ανοίξουμε. Το κλειδί το είχαν δώσει σε άλλους και αυτοί είχαν φροντίσει να το κρατήσουν ερμητικά κλειστό. Ο έτερος που πλέον αποφάσιζε για τις ζωές τους επέβαλε το δικό του σχέδιο το δικό του όνειρο. Εξαρτημένοι μικροί και μπλοκαρισμένοι στα γρανάζια που η καθημερινότητα καθορίζει. Τι έμεινε πλέον απο τη σχέση τη φιλία και την συνοδοιπόρευση αναρωτιέμαι και καταλήγω μόνο στις αναμνήσεις και στην νοσταλγία για την χαμένη νιότη μας.