Λέει η μαμά στην κόρη.
-Μην κοιτάς εγω που θυσιάστηκα για τον Πατέρα σου, έφαγα την ζωή μου, μια ζωή προσφορά και καμμία αναγνώριση, αλλά εσυ κόρη μου δεν θα εισαι έτσι. Κοίτα μην γίνεις σαν εμένα, μην δίνεις τίποτα, δεν αξίζει σε κανέναν τους, μην εισαι κορόϊδο που υπήρξα εγώ. Εσυ να κοιτάς τον εαυτό σου και τίποτα άλλο. Μόνο το άτομό σου έχει σημασία, όλοι οι άλλοι είναι μετά απο σένα. Να κοιτάξεις να γίνεις ανεξάρτητη να μην έχεις την ανάγκη κανενός. Να σπουδάσεις, να κάνεις καριέρα, να βγάζεις δικά σου λεφτά, να μην σε ποδοπατάει ο οποιοσδήποτε...
Και καπως έτσι ενσταλάζει το δηλητήριο, με τις ψευτιές της στην καρδιά της άτυχης κοπέλας και κάπως έτσι δεν την εκπαιδεύει για να κάνει οικογένεια, να μεγαλώσει παιδιά, να στηρίξει το σπιτικό της, να προσφέρει ώς μάνα γιατί μάνα είναι προσφορά.
Και ούτε καλή σύζυγος φυσικά μπορεί να γίνει, να σταθεί δίπλα στο σύντροφό της, να γίνει συνοδοιπόρος της ζωής, να συμπαρασταθεί στα βάσανα και στις δυσκολίες που παρουσιάζονται.
Και έρχονται και εκείνες οι στατιστικές που λένε για υπογεννητικότητα για αύξηση των διαζυγίων μπλα μπλα μπλα μπλα.
Πίσω μου σε έχω Σατανά, μου βάζεις να σκέπτομαι κακοπροέραιτα ενώ ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά ξέρω εγώ ότι η αρχή του κακού ήταν αυτή η τρισκατάρατη ημερομηνία και ο νοών νοείτω...