Αγάπούλα μου, γλυκούλα μου...

Ακουγα δίπλα μου τη νέα μαμά να μιλάει με αυτά τα ζαχαρένια γλυκόλογα γεμάτα υποκοριστικά που τελειώνουν σε -ούλα στην μικρή της κόρη και ειλικρινά αυτον τον τρόπο δεν μπόρεσα ποτέ να τον αντιληφθώ. Είναι η αγάπη, μέσα μου πετάγεται ο αντίδικος να μου πεί και εσύ δεν την καταλαβαίνεις, γιατί έζησες σε ένα σπίτι και σε μια εποχή που αυτά δεν τα γνώρισες ποτέ. Βασικά νομίζω ότι κανένα παιδί του παρελθόντος, δεν άκουσε τόσες πολλές γλύκες, υπήρχε μια σκληρότητα στην εποχή μας τότε. Δεν ήταν πάντα απο έλλειψη αγάπης, αλλά γινόταν γιατί έτσι πίστευαν οτι μας εκπαίδευαν. Θυμάμαι ένα φίλο, ο πατέρας του "μπάτσος" και έπρεπε ο γυιός να γίνει άνδρας σε ηλικία 14 χρονών περίπου. Για να σιγουρευτεί λοιπόν τον πήγε σε μια κυρία που δούλευε σε ενα μπουρδέλο, σε ένα βρωμερό στενό, μέσα σε ένα τρισάθλιο σπίτι. Τότε τα "σπίτια" ήταν εντελώς παρατημένα, δεν είχαν την περιποίηση που έχουν σήμερα και στα οποία διαρκώς περνάει η αστυνομία ενώ γίνεται συστηματικός υγιεινομικός έλεγχος. Καλά καλά δεν μπήκε στο σπίτι ο μικρός και η κυρία σε ένα κρεββάτι που τα σεντόνια είχαν να αλλαχθούν μέρες και μέσα σε ένα δωμάτιο που οι τοίχοι είχαν χρόνια να βαφτούν, με ψυχρή ουδέτερη φωνή, του είπε να βγάλει τα ρούχα ανοίγοντας συνάμα τα πόδια της. Η εμπειρία χάραξε τον φίλο μου μέχρι σήμερα, δεν κατάλαβα αν έτσι έγινε άνδρας και άν αυτό τελικά ήταν τόσο καθοριστικό να καταφέρει, να πετύχει στον ανδρισμό, αλλά να πληγιάσει την ψυχή του και το συναίσθημα του για πάντα. Ακόμα και σήμερα διακρίνω μια ψυχρότητα στα όρια της αδιαφορίας και μια έλλειψη ευαισθησίας σε οτιδήποτε. "Γουρούνι" θα σκέπτονται οι γύρω του, δεν ξέρουν, οπότε δικαιολογημένα. Εγώ ακολούθησα άλλη διαδρομή στα χωράφια αυτά του σέξ και του προσδιορισμού του εαυτού μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Γνωρίζαμε τότε τα όρια μας σκληρά, προκαθορισμένα, να γυρίσουμε την τάδε ώρα, να συνοδέψουμε την ξαδέλφη-μερικοί όπως εγώ κάναμε και πλάτες, να συναντήσει το γκόμενο στα κρυφά και πήγαινα σινεμά να περάσει η ώρα και να αφήσω το ζευγάρι να τα πεί-να μην πάμε ποτέ καμμία φίλη μας σπίτι, ούτε ήθελαν να ξέρουν τίποτα για τυχόν γνωριμία με κάποια, ούτε κατά διάνοια. Ούτε λόγος για πάρτυ στο σπίτι μου, ούτε γιορτές τα Χριστούγεννα, ούτε στόλισμα στο δένδρο. Επικαλούνταν λόγους εργασίας και δεν είχαν χρόνο για τέτοια. Στην ουσία μεγάλωνα χωρίς αυτούς. Η κυρίαρχη μαμά να θέλει αποκλειστικότητα και πλήρη έλεγχο στον γυιό και η ατάκα ακολουθούσε

-με τον πρώτο σου μισθό να πάς να πάρεις βέρες ή το άλλο

-δεν θέλω να ξέρω τίποτα (για τυχόν σχέση) και άν σε κάποια γιορτή έκανε το λάθος καμμιά φίλη να στείλη λουλούδια σπίτι, τότε τα πράγματα σκούραιναν και γινόταν πραγματικός χαμός

-ποια είναι αυτή και με ποιο δικαίωμα μπαίνει σπίτι μας και αυτοσυστήνεται, πάει να σε τυλίξει, εσύ φταίς που της έδωσες το δικαίωμα

και ακόμα τρελλαίνονταν εντελώς, λές και είχα διαπράξει κάποιο έγκλημα, έκανε πως θα της έρθει τίποτα, δεν ξέρω και εγώ τι, έπιανε το κεφάλι της ότι δήθεν θα πάθει εγκεφαλικό, ωρυόταν και δεν ησύχαζε παρά μόνο άν επέστρεφα αμέσως την ανθοδέσμη στην αναιδέστατη που τόλμησε να νομίσει ότι μπορούσε να της πάρει τον κανακάρη της.

Ο τέλειος ευνουχισμός είχε επιτελεσθεί και ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα για το επόμενο βήμα της δικής μου επιλογής ταυτότητας φύλου και αυτοπροσδιορισμού.

Η επιλογή της θυληκότητας μου, συνιστούσε την ελευθερία μου. Ηταν ο μόνος τρόπος να την εκδικηθώ και να απώλεσει για πάντα τον γυιό της γιατί αυτόν τον ήθελε όμηρο δικό της ισόβια. Η επιλογή μου είχε την αφορμή που ζητούσα και αιτιολογούσε πλήρως την αποφασή μου.